Jeffrey en Marieke

28 april 2o14,

Onze reis begint op 28 maart op Schiphol. Papa Hans brengt ons weg en Paulus komt nog even lekker een bakkie doen, voor we de gate door gaan. Na wat doelloos rondkijken naar alle artikelen die zonder belasting nog steeds veel te duur zijn, gaan we keurig op tijd boaren. We vliegen met Turkish Airlines en die gok bleek al gauw een hele goede te zijn.

Helemaal volgepropt met heerlijk turks vliegtuigvoer komen we aan op het vliegveld van Kathmandu. We zijn het enige vliegtuig op de landingsbaan maar alle 234 passagiers zijn verplicht om in een transferbus te stappen. Dit leidt tot een hylarisch moment, wanneer we zien dat de bus slechts tien meter moet rijden, om vervolgens aan te komen bij de ingang van de luchthaven.
Kathmandu airport bestaat uit 1 lange gang uitkomend in een hal waar 8 houten bureautjes staan. Achter deze bureaus vangt de Nepalese douane ons op. Zoals gewoonlijk bij mensen, zien we een kudde van zo'n 2oo man voor 1 bureau staan zonder dat iemand zich af vraagt of de rest van de bureaus ons ook niet gewoon door zullen laten. Met onze stoute slippers aan, lopen we naar een bureau zonder rij en kunnen we direct doorlopen. De tassen opgehaald en op naar het centrum van Kathmandu. Althans.... Tussen alle 2.983412 taxichaufferus en hotel proppers, geen chauffeur van ons guesthouse. En wij dachten alles zo goed voor elkaar te hebben. Na anderhalf uur en drie telefoontjes naar ons hotel, zijn wij de enige twee nog overgebleven toeristen. Na de taxichaufferus als muggen van ons af te hebben geslagen, komt daar dan eindelijk ons transport. De taxichauffeur begroet ons met een veel te nederige "SOWWY SEUR" en we stappen om door te vlammen naar ons guesthouse. Wij zijn al genoeg gewaarschuwd voor het verkeer in Nepal, maar hier was weinig van te merken. Wat blijkt? Het is een nationale feestdag en de meeste Nepalesen vinden het niet nodig om zich als volslagen debielen door het nauwe centrum van Kathmandu te begeven.

Ons guesthouse vroeg ons voor vier nachten, het belachelijke bedrag van 17 euro te betalen, dus heel veel verwachtten wij er niet van. Het was dan ook niet het Hilton, maar voldeed prima. Eerst voor Marieke even de kamer inspecteren op zes of achtpotige monsters uit de hel en dan heerlijk een uurtje slapen. Redelijk uitgerust, pakken we onze camera en duiken we het centrum in. Watzijn we in een andere wereld beland. Zover van ons bed zijn wij tijdens onze reizen nog niet geweest. Zelfs de jungle in Cambodja had nog meer overeenkomsten met thuis! Wat een cultuurshock! Een grote overbelasting voor de zintuigen. Mensen in prachtig velgekleurd klederdracht, de heerlijke geuren van wierook afgewisseld met curry's en samosa's. De nauwe stoffige straatjes waar Nepalese muziek wordt overschreeuwd door het claxonerende verkeer.

Op de markt kopen we voor 4 euro een Nepalees shirt (veel te veel betaald(. We bekijken de stad en besluiten wat te gaan drinken in de late middag. Bijna alle cafe's in Kathmandu bevinden zich op de tweede of derde etage. Het is dus even goed zoeken, voor we iets gevonden hebben, maar belandden uiteindelijk in Sams bar. Bij binnenkomen worden we extreem vriendelijk aangekeken door twee zeer alternatief uitziende backpackers. Ons enigszins opdringerige gedrag resulteerde in een ontzettend gezellige avond. Nadat alle gespreksstof over vegetarisch eten, Buddisme en liefde op de wereld op was en we samen lekker gegeten hadden, gingen we ons 2,3o euro kostende bed maar eens uitproberen.